vrijdag 19 februari 2010

In Transit ...

Nairobi International Airport, Kenya, 19h - GMT + 3:00


5h40  & +/- 1500km down
22h & +/- 7500 km till home

Vandaag ben ik om 12h20 zonder al teveel problemen kunnen beginnen aan de 'long journey home' vanuit Kisangani.

Uiteindelijk ben ik dan om 16h30 lokale tijd aangekomen in Nairobi waar ik nu tot 23h50 moet wachten op mijn vlucht naar Londen. Spijtig genoeg was een kort bezoekje aan 'downtown' Nairobi niet meer mogelijk, dus zit ik dan maar wat te 'bloggen' in de koffiebar 'JAVAhouse' in de luchthaven.

Van alle zaken die kunnen misgaan bij zo'n verre reis is het toch wel de Eurostar-verbinding - in het hart van West-Europa - die roet in het eten strooit.
Aangezien alle verbindingen 'Londen - Brussel-zuid' geannuleerd zijn door het treinongeval in Halle heb ik dus gisteren avond nog in allerijl een nieuw ticket moeten reserveren naar Lille Europe - gelukkig waren er nog 5 over om 23u s'avonds.

Als alles nu volgens plan blijft verlopen kom ik dus morgen in de loop van de late namiddag aan in Gent St-Pieters.

Groeten vanuit het nog steeds aangenaam warme Nairobi.

Sander

Corbu was here

In mijn vorige posts heb ik steeds gesproken over een zeker Michael, de ingenieur bij SNEL - de hydro-elektriciteit beheersmaatschappij hier in Kisangani.
Ik heb ook steeds beloofd om wat meer 'hoe-wat-waar-&-wanneer'-informatie over hem te geven.
Laat me dus bij deze het verhaal even vertellen.

Op een van mijn escapades in het centrum van Kisangani kwam ik plots de 2 volgende gebouwen tegen.



Architect en 'vakidioot' zijnde dacht ik spontaan aan de 'Unité d'habitation' van onze 'peetvader der architecten', u raadt het wel al, Le Corbusier.

Uiteraard kon ik het niet laten om deze opvallende gebouwen in iets meer detail te bestuderen.



Het verste gebouw, 'Immeuble Lengema', was echter een privaat appartementsgebouw waarvan de eigenaar in Kinshasa zat - conclusie: niet toegankelijk voor mijn 'onderzoek'.
Gelukkig had ik in het voorste gebouw, 'Immeuble SNEL', wel meer geluk. U voelt hem waarschijnlijk al hangen.
Dit gebouw werd dus beheerd en gebruikt door de SNEL, en de verantwoordelijke was toch wel niemand minder dan ingenieur Michael. Hij was direct laaiend enthousiast om een 'collega' 'ingénieur civil' tegen te komen in Kisangani, wat uiteraard in mijn voordeel speelde in het verder verloop van mijn verkennings-expeditie in het gebouw.



Michael nam me zonder enige aarzeling mee naar zijn 'penthouse'-appartement op de bovenste verdieping vanwaar we een fantastisch zicht hadden op de Congo-stroom en het stadscentrum.
In geheel Corbusiaanse-traditie zijn de appartementen - bestaande uit elk 3 verdiepingen - aaneengeschakeld door 'straten in de lucht' die afwisselend een panorama bieden op de stroom en het centrum.

Spijtig genoeg was iedereen reeds vergeten wanneer en door welke architect deze 2 'pareltjes aan de stroom' gebouwd zijn. En dus viel mijn 'onderzoek' van deze gebouwen al snel stil.

Leuk om weten is dat je hier voor 500$/maand zo'n appartement kan huren - ideaal dus voor een volgend  bezoek aan Kisangani -
En voor de geïnteresseerden met een neus voor immobilliën, je kan een appartement van goed 200 m2 kopen voor +/- 250$/m2. Aangezien de stad in volle heropbouw is kan dit best wel een exotischer alternatief zijn dan die vakantiewoning aan de 'Costa Brava'.

donderdag 18 februari 2010

Lazy Sunday Morning

Een korte foto-column van een trip in de 'brousse'.

Op zondag morgen kwam Michael - de ingenieur van het SNEL uit vorig bericht, waarover in een volgend bericht zelfs nog meer volgt - me met zijn chauffeur ophalen in de Procure.
Hij was namelijk zo enthousiast dat ik in Kisangani was, dat hij me eens wou meenemen op een uitstapje.
Zo zijn we - Michael, zijn chauffeur, zijn 5-jarig dochtertje Jennifer, Bruno m'n gids & ik - vertrokken richting kilometer 45 op de weg naar Lubutu.

- Eventjes ter info: de meeste dorpjes in de ruime omgeving krijgen hun naam aan de hand van de afstand van het stadshuis in het centrum van Kisangani -

De wagen - een Toyota Corona 'Premio' en volgens mij onmogelijk te vinden op de Europese markt wegens te onveilig voor onze normen - is een duidelijk voorbeeld van de invloed van de Chinezen en Japanners op de lokale economie. Buiten de dag-dagelijkse voedingswaren wordt alles hier geïmporteerd uit het verre oosten. ...

Maar terug naar ons avontuur.




Dit is dus het interieur van de totaal-onaangepast-aan-de-conditie-van-de-weg wagen en een zicht om de we richting het dorpje.

Goed een half uur nadat we de ge-asfalteerde weg verlaten hadden kwamen we aan bij PK45 - point kilomètre 45 vanaf centrum Kisangani. Dit was echter nog niet onze eindbestemming, want het vervolg van de tocht was het 'à pied' te doen.


Zodoende ging de tocht in echte 'style coloniale' verder tot diep in de brousse en zelfs tot in het 'forêt primaire'.
Gelukkig lag onze route hoofdzakelijk in het oerwoud zodat we toch een beetje beschut waren tegen de verzengende hitte van de eeuwig-brandende evenaars zon.
1h en 5 km later kwamen we eindelijk aan bij het doel van deze escapade.


Eerst nog even een groepsfoto van onze heuse 'expeditie'. 
- Als ik deze foto zie heb ik eigenlijk het gevoel dat we daar toegekomen zijn met 3x zoveel 'gidsen' dan als we vertrokken zijn aan PK 45. Diep in het oerwoud zijn er nog vele misteries te vinden. -

Om uiteindelijk te kunnen genieten van ons einddoel:

de watervallen op de rivier AMUNYALA




Gewoon beneden staan kijken was uiteraard niet volgende voor de verborgen avonturier in mij.
Dus zijn we de watervallen beginnen beklimmen.






Ongeveer 13 niveauverschillen en 40m hoger was dit het resultaat van al onze inspanningen.


Een prachtig zicht op het 'forêt primaire' boven de al even prachtige watervallen van de Amunyala. 
Ik weet dat de foto's op geen enkele manier de sfeer van deze plek kunnen weergeven, maar als architect moest ik toch direct aan een klassieker uit het vakjargon denken.





Vol goede moed zijn we dan maar begonnen aan de helse terugtocht doorheen 5km jungle.


- Travel Tip: indien je ooit in Kisangani komt en tijd hebt voor een uitstapje, vraag dan naar de 'chutes AMUNYALA' -



woensdag 17 februari 2010

Nog meer nieuwe vrienden ...

Volgens mij hebben de Congolezen hier nog niet teveel camera’s gezien. 
Telkens als ik mijn exemplaar bovenhaal is er steevast iemand in de buurt die met mij op de gevoelige plaat vastgelegd wil worden. Als ze dan ook nog begrijpen dat het digitale tijdperk reeds aangebroken is, worden deze fotosessies uitgebreid tot officiële 'meet & greets'. Bussiness-cards zouden me hier niet misstaan hebben.

Er kan zelfs een onderscheid gemaakt worden tussen al deze portretten.

- 1 -  'Officiële' foto's met de burgemeesters van de verschillende gemeentes in het grootstedelijk gebied Kisangani.

               -Case 1-

Jean-Claude, burgemeester van de gemeente KABONDO - de oudste wijk van Kisangani die vroeger 'Bruxelles' genoemd werd -


Deze foto kan beschouwd worden als 'de klassieker' - de burgemeester en z'n westerse gast met eerstgenoemde's territorium op de achtergrond  - 

               -Case 2-

Godelive, burgemeester van de gemeente TSHOPO - voorheen gekend als de wijk 'Belge I' -




Dit is echter al een gemengd geval. Hier is buiten Godelive - de vrouw links - ook haar persagent te zien die van de kans profiteerde toen hij 'toevallig' ook in haar bureau was tijdens mijn kort interview.

- 2 - Groepsfoto's met de leden van het entourage van de burgemeester.

               -met de chauffeur




               -met de veiligheidschef en een 'random stranger' die uit 'interesse' eens kwam kijken




               -met de 'personal-assistent' van de burgemeester 




- 3 - Portretten met mensen die je 5 min. ervoor leren kennen hebt. Enkele merkante voorbeelden :


               -met een pater hier in de Procure na onze korte ontmoeting bij het ontbijt




               -met Bruno de gids. 

Ik hoor jullie nu wel al komen, ' ja maar die ken je toch al langer dan 5 min.', ware het niet dat deze foto genomen is de eerste dag dat ik in Kisangani toekwam. Bruno werd net aan met voorgesteld en de rest is geschiedenis.




               -met de broer van Bruno die een hotel aan het bouwen is in het 'centre-ville' van Kisangani.




- Leuke annecdote bij deze foto: het hotel is eigendom van een gigantisch rijke Congolees die, nadat hij zijn eigen privé-jet gekocht had, 100 koeien laten slachten heeft voor een groot volksfeest. -

               -met de zwaarder-dan-verwacht uitgevallen nicht van Michael

Michael is een burgerlijk-ingenieur - waarover ik later meer vertel - die werkt voor SNEL, de elektriciteitsmaatschappij hier in Kisangani.





- 4 - klassieke groepsfoto's bij een etentje.

               -in het restaurant van het 'Palm Beach' hotel 



               -in het restaurant van het 'Riviera' hotel


Met dit summiere overzicht hebben jullie ook eens een beeld van mijn dagelijkse ontmoetingen hier in Kisangani.

- Goodmorning, Goodnight and Goodafternoon -

dinsdag 16 februari 2010

And now for something completely different

Ik ben er duidelijk niet in geslaagd om jullie te voorzien van een dagelijkse portie Congo - redenen: internetpannes als ik net wil beginnen typen, stroomonderbrekingen in heel de stad, uitnodigingen om bij mijn 'nieuwe vrienden' te gaan eten, te druk in nieuw ontgonnen archiefmateriaal aan het snuisteren, ... etc. - 
Maar niet getreurd, ik zal van mijn laatste dagen profiteren om jullie toch nog enkele escapades 'live from Kisangani' te melden.




-PS: dit is de zonsondergang boven de Congo-stroom, jaloerse reacties zijn altijd welkom ;-) -


woensdag 3 februari 2010

De bron van ...

De volgende escapade dateert ondertussen ook alweer van bijna een week geleden - 27/01.
Maar het is me zodanig bijgebleven dat ik het verhaal graag met jullie deel.

Na enkele dagen zonder 'authorisation photographique' de stad verkend te hebben had ik het vasteland zo wel al wat gezien.

Tijd voor wat avontuur dan maar.

Op een van mijn kaarten had ik naast de Moskee en de weg naar Bangoka Aéroport International - Kisangani's internationaal vliegveld waar ik geland ben - een klein eilandje zien liggen. Uit dit oud archief materiaal kan ik afleiden dat er ooit wel eens wat huizen moesten gestaan hebben. Motivatie genoeg dus om te trip te ondernemen met Bruno - ondertussen m'n 'partner in crime' wat stadsverkenning betreft, maar meer daarover in een latere post.

Uiteraard moesten we eerst nog op het eilandje geraken.
Maar geen nood want langsheen de Congostroom en zijn zijrivieren zijn er blijkbaar barmhartige Samaritanen genoeg die voor 1000 fr. Congolais - ongeveer 1$ - overzet willen spelen met hun péroque.

- voor degenen die zich hier niets bij kunnen voorstellen: een péroque is een uitgeholde boomstam die ze gebruiken als een boot en zoals er een prachtexemplaar te bewonderen is in het AfrikaMuseum in Tervuren. Ondertussen heb ik hier trouwens ook al iemand ontmoet die beweert uit het dorp te komen waar de péroque in Tervuren vandaan komt, maar dit geheel terzijde -

We hadden natuurlijk weeral eens geluk met onze Samaritaan.


Alvorens ons mee te nemen naar de overkant stelde hij, fier als een gieter, zelf voor om een foto van hem te nemen, poserend op zijn majesteuze 'uitgeholde boomstam'. 

Veilig toegekomen op het doel van onze escapade vond ik wat de Belgische archieven deden vermoeden.


De bron, de bron van Stanleyville en het huidige Kisangani.
Hier, op dit eilandje sloeg Stanley zijn eerste kamp op. En later bouwde hij hier ook de eerste huizen.


Totaal verbaasd ontdekte ik er ook nog eens goed onderhouden - wel te verstaan koloniale en dus meer dan een halve eeuw oud - gebouwen, wegen, afvoerkanaalen, ed.
So far so good dus.

Het is geen groot eiland dus kwamen we al snel uit aan de andere kant die uitgaf op de machtige Congostroom. 




En toevallig van daaruit ook een mooi zicht gaf op de 'Wagenia' vissers die zich sinds jaar en dag wagen op de watervallen die Stanley destijds tegenhielden om de stroom verder te bevaren.
- eens je de Victoria Falls in Zimbabwe gezien hebt stellen de watervallen hier echter niet veel meer voor en kan je misschien wel beginnen twijfelen aan Stanley's lef als ontdekkingsreiziger -

Mooi meegenomen was ook dat je daar géén 'frais touristique' moest betalen om naar hun kunsten te kijken.

Na al dit moois werd het eens tijd om terug te keren. Maar echt subtiel kon je onze terugtocht niet noemen.


Aangezien het een klein verborgen eilandje is - zelfs mijn gids Bruno was er nog nooit geweest - komen er ook niet echt veel blanken. Reden te meer dus voor alle kinderen op het eiland om ons dan maar in een grote luidruchtige troep te vergezellen. 

We lieten het gezwaai en lawaai en het nog steeds kloppende idyllische-'Heart of Stanleyville' achter ons met dezelfde fiere man en zijn péroque. En ruilden het terug in voor het drukke, lawaaierige, naar-uitlaatgassen-riekende stadscentrum van Kisangani.

Maar meer daarover in een volgende post.

dinsdag 2 februari 2010

Kisangani est encore plus loin

Nog steeds geen 'authorisation photographique', maar vandaag - 26/01 - zijn we naar de 'Rive Droite' van de Tschopo rivier gereden en van daar heb ik stiekem toch enkele foto's kunnen nemen van Kisangani.


Op deze foto kan je - als je goed kijkt - volgende zaken zien:

- de toren van de Primus brouwerij - rechts -
dit is echter niet van het bier wat je zou denken want hier is Primus blijkbaar een bedrijfje van Heineken. Jaja je leest het goed, zelfs onze noorderburen hebben hier een economische voet aan wal.

- het strand aan de kant van de stad zelf - midden aan het water -
het grootste deel is echter geprivatiseerd - lees: inkom = verplichte consumptie - waardoor mijn verhoopte vergelijking met onze eigenste 'blaarmeersen' niet meer mogelijk is. 

- de waterkrachtcentrale - links -
aangezien het nog steeds over Congo gaat moet ik het woord waterkrachtcentrale misschien toch eventjes verduidelijken. De centrale - officieël geopend in de jaren '50 - heeft 3 turbines, waarvan er nu slecht - en dat is echt waar - 1 in werking is. Hierdoor zijn de vele stroompannes in Kisangani natuurlijk snel verklaard.

- de watervallen van de Tshopo - uiterst links tussen de bomen -
over deze watervallen is de enige brug in Kisangani. Deze wordt echter uitermate gecontroleerd/beschermd door militairen die het onmogelijk maken om er zonder begeleidende veiligheidsagent foto's van te nemen. Maar aangezien we nog steeds in Afrika zitten hadden ze natuurlijk geen verrekijkers en slaagde ik er toch in dit panorama te maken.

Ondanks deze enkele twijfelachtig-waardevolle stedelijke entiteiten, wordt het beeld van Kisangani-dat-ik-aan-het-leren-kennen-ben vrij helder:

een tropische stad in een omgeving die mogelijks het aards paradijs zou kunnen zijn.


-ps: dit bericht wou ik al vele dagen geleden posten, maar wegens een lange 'internetpanne' lukt het me nu pas -